Een stedenreis eindigt veel te snel in een hamburgertent…

Een stedenreis eindigt veel te snel in een hamburgertent…

Afgelopen week heb ik zelf weer eens een stedenreis begeleid. Gewoon weer lekker als reisleider mee met een enthousiaste groep met jonge mensen van een school uit het midden van Nederland. Om 5.00 uur ’s ochtends stond ik bij de bus en na het inpakken van de bagage gingen we op weg naar de steden Pisa, Sienna en Florence. Na 10 minuten vroeg een leerling mij of er een McDonald’s was in Pisa. Mijn antwoord kon, zonder dat ik ooit bij McDonald’s in Pisa was geweest, niet anders zijn dan: 'Ja'. Deze keten zit immers in alle plaatsen die je je maar kan bedenken en ook nog eens op A-locaties, dus het kan niet missen.

Maar ik ging mij toch niet zo gemakkelijk gewonnen geven, terwijl ik een zeer goedkoop selfservice Italiaans restaurant ken tegenover de toren, waar je voor 5 euro echt Italiaans kunt eten tussen de Italianen in hun maatpakken en mantelpakjes..?

Ik vroeg de leerling: 'Is dat waar je voor naar Pisa gaat?' Eigenlijk kreeg ik geen eenduidig antwoord. Het kwam er gewoon op neer dat ze daar een 'soort bekende' plek had, waar ze Wifi had, naar het toilet kon en bekend goedkoop eten kon kopen.

'Ik stelde mijzelf een extra doel om naast het kennismaken met de Italiaanse cultuur de burgertenten uit de weg te gaan'

In de avond kwamen we Pisa binnenrijden. En het eerste wat we zagen was die verlichte grote gele M. Er ging een soort gejuich op in de bus en de leerlingen vroegen om te stoppen. Gelukkig had de leerkracht ook andere doelstellingen met deze reis en maande de chauffeur om gewoon door te rijden. Ik stelde mijzelf een extra doel om naast het kennismaken met de Italiaanse cultuur de burgertenten uit de weg te gaan. De volgende dag stond een tocht per outdoorstep door een buitenwijk op het programma. Na een uurtje steppen draaiden we onder een viaduct door en bij het uitrijden van de tunnelbak zag ik hem al liggen. Weer zo'n hamburgertent… Om gek van te worden!

Gelukkig had ik weer steun van de leerkracht en stepten we terug naar het centrum. Nu was het mijn kans en ik stopte rond lunchtijd bij het selfservice restaurant. De leerlingen werden met zachte hand naar binnen geloodst en na het vinden van de zitplaatsen stelde ik voor om van alles te bestellen en dat dan met z'n allen te proeven. En zo zette ik samen met de kok Claudio (ik ken hem al jaren) de tafels vol met verse Italiaanse gerechten en proefden de leerlingen terwijl Claudio in gebrekkig Engels uitlegde wat het was en wat er in zat. Het eerste succes van deze reis.

We stapten weer de straat op en ik legde de leerlingen uit dat we een fotospeurtocht zouden gaan volgen. Ik deelde de boekjes uit en haastte me samen met de leerkracht naar de 100 jaar oude ijskraam die halverwege het traject lag. Daar wachtten we de leerlingen op en boden ze een echt Italiaans ijsje aan. Daar kon die McFlurry echt niet tegenop!

Tot ziens op het terras in Pisa
Jurgen Helmink, begeleider (bij City Adventures van Labyrinth Outdoor & Travel)